پیشگفتار ژن لاوینجر در مورد کتاب
عکس خیابانی یا به عبارتی عکاسی خیابانی چیست؟
تعاریف زیادی به اندازه «عکاسان خیابانی» وجود دارد. این سبک مطمئناً انعطاف پذیری قابل توجهی دارد ، اما من فکر می کنم محدودیت هایی وجود دارد. این چیزی فراتر از یک عکس گرفته شده در خیابان است. بروس گیلدن عکاس مگنوم در توصیف عکس خیابانی می گوید: "اگر با دیدن عکس بوی خیابان را حس کنید ، این یک عکس خیابانی است." اما این توصیف نیز قابل تامل است. آیا عکسی از سطل های مملو از زباله در یک کوچه خلوت هم یک عکس خیابانی است؟ و آیا یک چشم انداز معمولی شهری هم به عنوان یک عکس خیابانی شناخته می شود؟ آیا نامیدن یک عکس به عنوان عکس خیابانی نیاز به حضور افراد در آن عکس را دارد؟ آیا یک عکس پرتره در خیابان یک عکس خیابانی است؟ بسیاری از عکاسانی که سبک خود را خیابانی می دانند به صورت سیاه و سفید عکاسی می کنند ، آیا این امر در عکاسی خیابانی ضروری است؟
نگاه شخصی من به عکاسی خیابانی:
عکس خیابانی بهتر است سیاه و سفید باشد اما این امر مطلق و ضروری نیست. یک عکس خیابانی باید لحظه همگام سازی و ارتباط بین عناصر غیرمرتبط را در ذهن مخاطب ایجاد کند ، یا باید به دنبال ثبت یک لحظه مهم از بیان ، ژست یا نگرش سوژه (ها) باشد. و مهمتر از همه ، یک عکس خیابانی باید نوعی کند و کاو در جهت شناخت بهتر عناصر درون عکس در ذهن مخاطب ایجاد کند.
در عکس های دانیل تا حدی همه آن ها را می توان مشاهده کرد. وقتی به عکس های او نگاه می کنم ، تصور می کنم که اگر آن زمان در آن نقطه بودم ، سعی می کردم همان تصویر را بدست آورم. در فصل دوم کتاب در مورد ده نکته برای عکس های بهتر خیابانی به گونه ای ارایه شده که گویی مستقیماً از کتاب شخصی من برداشت شده است. از همه مهمتر ، تصاویر حس بصری ، ترکیب بندی و حساسیت ذاتی او برای وضعیت انسان را نشان می دهد.
Gene Lowinger
ژن لاوینجر
